Friday, September 24, 2010

Εξαΰλωση

Τα λόγια που αδυνατείς να αγγίξεις.
Τις ζωγραφιές με τα άσπρα τα κενά, τα ήσυχα πανιά, απόκρημνα παιδιά.
Τα χρώματα μέσα στην καρδιά.
Παίζω ζωντανά σε μια σκηνή γεμάτη με φως
σε’ να μέρος που ο κόσμος δε μοιάζει και τόσο μισητός.
Όσα μπορώ να δω υποφέρουν δίχως τη ματιά κανενός.
Όσα μπορώ να γευτώ γαληνεύουν στης ψυχής τη σκιά.
Τόποι όμορφα εκλεκτοί κι αστέρια να φωτίζουν το σημείο που λατρεύω σαν κοιτώ.
Δρόμοι σκεπασμένοι με ριχτάρια θανάτου.
Αύγουστος έρχεται κι ακόμα εσύ εκεί.
Ας ήταν να μπερδέψεις για λίγο τα χαρτιά
έστω και για μια βραδιά
να γίνουν οι πέτρες της γης
στοιχεία της θαλάσσης
να γίνει το νερό
χώμα και σκόνη
επάνω απ' του ονείρου μου το τραγούδι.
Μερικά πράγματα αναλώνονται στην σκέψη
μα ο χρόνος όχι μόνο φθείρει αλλά και διαγράφει υποχρεωτικά.



μαΐου.

No comments: