Monday, December 16, 2013

Όχι πια έρωτες

Είναι χρώματα όπου κι αν κοιτώ
πως διαπερνάνε το ένα το άλλο
κι οι άνθρωποι ανέγγιχτοι μείναν πάλι, μόνοι.
Οι άνθρωποι που συνέχεια μιλούν, δεν ακούνε
συνέχεια παραμιλούν κι ακόμα να μάθουν να ακούν.
Τόσα κρεβάτια και τόσοι μόνοι.
Η ανέχεια τη δεκτικότητα υποκρίνεται
κι ο χρόνος πέρασε, να'τος που έφυγε.
Ζούσα ό,τι πάντα θα αποζητούσα κι δεν το ήξερα καν
και να τώρα ετοιμάζομαι κάθε όχι που πρέπει να πω να το στηρίζω στην ηρεμία
εκεί που συνήθως χωρίς εσένα, γαληνεύω.