Tuesday, June 28, 2011

μιλάω-περιμένω #opposites

το κοινότυπο ανέκδοτο είναι
ο αγώνας επιβίωσης.
είναι περίεργο που η φύση έρχεται εναντίον μας ή ακόμα και υπέρ μας.
τελικά ίσως είναι ωραίο να είσαι μπερδεμένος
οι αντιθέσεις δεν είναι καν αντιθέσεις
εμείς είμαστε οι τρελοί
περνάμε τους δρόμους και αδειάζουμε
μολυβένια χρώματα,
σχολική αναισθησία.
Λυπάμαι το χρόνο
οι δείκτες του ήταν πάντα τόσο λεπτοί,
ίσως να με λυπάται κι αυτός
γιατί όταν αυτός γίνεται παιδί, εγώ νυχτώνω.
και μέσα απο σχέδια αυτοκαταστροφής
γερνάμε γιατί ξέχασα να ζήσω.
λεπτοί δείκτες
δύναμη με μορφή προσωπικής δυστυχίας.
Δευτέρα, Τρίτη, Παρασκευή
μα ποτέ δε φτάνει Κυριακή.

Friday, June 24, 2011

-1

ημέρα 1
εικόνες εδώ κι εκεί
ενδιαφέρον [;]
δύναμη του συναισθήματος "καθημερινότητα"
η ημέρα πάντα κυλάει βαρετά,
βαρετά.
μηδέν κι όλας.
όλα είναι πιο όμορφα τη νύχτα.
η ημέρα φτιάχτηκε για να σκορπά τη διάθεση της υπομονής.
ημέρα 1, μηδέν κι όλας.
μας αρέσει να δενόμαστε κι άλλο τόσο να δενόμαστε ακόμα πιο πολύ.
προσθέτουμε κάποια στοιχεία ποιητικής
γιατί στη λογοτεχνία τίποτε δεν είναι απίθανο.
μα φοβόμαστε
γιατί το βράδυ κρύβει υποχρεωτικά ξεκούραση
μα δεν κουράζομαι να δένομαι.
περίπλοκη λογοτεχνία.
φοβόμαστε πως το βράδυ κρύβει ένα ξύπνημα
ενώ εμείς ακόμα θα ξυπνάμε εκείνο θα έχει ήδη φτάσει.
φοβόμαστε να μπούμε σε ρόλους α' προσώπου
να πως κρυβόμαστε κι εμείς
να τρέξουμε πριν το βράδυ φτάσει.

amplifier in my heart.

In motion we die.
I've got one hundred & more kids playing and i can say nothing.
there's more than you may see
figuring out whispering knots
and kids are still crying.
there's a motion not a motive. a moving smile on the road and the kids are still crying
and i can say nothing.
and i repeat my words, swallowing has been always the thing.