τραγωδίες μισές.

Δηλητηριάστε όσο - όπως ποθείτε,

εμείς απόψε θα μετράμε ανθρώπινα εγκαύματα.

Βλέπεις δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε,

πράγμα που συνεπάγεται πως ούτε θα κριθούμε από σένα.

O εαυτός μας είναι ο ομόλογος μας είτε σε ελκύει αυτό είτε όχι.

Μονόλογοι επιτρέπονται. Μονάχα εσωτερικοί δίχως κοινωνικοποιήσεις περιττές.

Γιατί η κοινωνικοποίηση σου εξαρτάται από κάποιον που αμυδρά γνωρίζεις

και εσύ, απ’ ότι φαίνεται, είσαι από χέρι χαμένος.

Tις αγάπες σου, αυταπόδεικτες δικές σου,

και τα λόγια που χαρακτηρίζουν ποιήματα καιρού παρακμιακού,

ποιητές που πάσχουν από λογικά άλματα,

αυτά να τα πετάξεις εκεί που απομένει χώρος.

Ο χώρος εδώ γέμισε.

Οι αισθήσεις παραληρούν και η ειλικρίνεια χάνεται σταδιακά.

Κι όταν αναφέρομαι στο εδώ, να θυμάσαι να κοιτάς απορημένα

και πως το να λυπάσαι ποτέ δεν αρκεί.