Ελλάδα, 2012.

Ειναι που η αληθεια τρομαζει μερικες φορες αν οχι τις περισσοτερες απο αυτες.
Σε κανει να νιωθεις κακο,
ανθρωπο χωρις πολιτευμα και ηθος.
Ειμαστε τετοιοι ομως;
και αν ειμαστε, κατα ποσο συμβαινει αυτο και ποιος ειναι ο κριτης μου;
μπορω να τον εξαγορασω και αυτον.
ή δεν μπορω γιατι ειναι κριτης;
μα θα θελει κι αυτος λιγο απο την δοξα, δε θα θελει;
ειναι οι καιροι στραβοι ή οι ανθρωποι ειναι αυτοι που ρυθμιζουν εποχες και ολοκληρες γενιες;
εμεις δεν ειμαστε αυτοι;
οι εκπροσωποι, αυτοι.
οι βρισιες
η τηλεοραση
η αναμονη στο λεωφορειο
η αργια και η απεργια
η δουλεια και η δουλια
η καθαριστρια
η γειτονια
η κυρια απεναντι που κουτσομπολευει
η νεα δημοκρατια
η σοσιαλ κοινωνια
η σπεσιαλ πιτσα με εκπτωση το βραδυ με παρεα ή μη
η γραφειαρα του κυριου υπουργου
η μαμα μου
η μαμα σου
η βολτα στον κεραμεικο
που φοβαμαι να την κανω
ή εσυ ή εγω;
αυτοι ειμαστε εμεις, οι προστατες του "εγω", οι φτεχτες και μη,
οι δημοκρατικοι, οι αντιρατσιστες.
Οι ανθρωποι που εχουν μαθει να μιλανε κι οχι να δημιουργουν με τα λογια τους.

Εμεις ειμαστε κι ας μην το φωναζουμε γιατι τα κομπλεξ μεταμφιεζονται παντα σε κατι στολες απιστευτες, ετσι δεν ειναι;