Είναι χρώματα όπου κι αν κοιτώ
πως διαπερνάνε το ένα το άλλο
κι οι άνθρωποι ανέγγιχτοι μείναν πάλι, μόνοι.
Οι άνθρωποι που συνέχεια μιλούν, δεν ακούνε
συνέχεια παραμιλούν κι ακόμα να μάθουν να ακούν.
Τόσα κρεβάτια και τόσοι μόνοι.
Η ανέχεια τη δεκτικότητα υποκρίνεται
κι ο χρόνος πέρασε, να'τος που έφυγε.
Ζούσα ό,τι πάντα θα αποζητούσα κι δεν το ήξερα καν
και να τώρα ετοιμάζομαι κάθε όχι που πρέπει να πω να το στηρίζω στην ηρεμία
εκεί που συνήθως χωρίς εσένα, γαληνεύω.
